En 5 tips om het ietsje minder dramatisch te maken
Laten we eerlijk zijn: als het leven alleen maar een eindeloze flow van zonnestralen, regenbogen en perfect gezette cappuccino's was, zouden we het stiekem ook best saai vinden. Want zeg nou zelf: zonder dalen zie je de pieken ook niet meer. Of zoals Newton (of was het Destiny's Child?) ooit zei: what goes up, must come down.
En ja, die 'down' kan behoorlijk hard aankomen.
Ik heb het ook ervaren: een paar jaar geleden viel ik keihard uit mijn onbezorgde bubbel en belandde ik in wat ik nu liefdevol mijn “afdaling” noem. Ik wist even niet meer wie ik was en al helemaal niet wat ik hier kwam doen, een innerlijk zinken, waar ik niet om had gevraagd en vooral niet op voorbereid was.
Vrouwen maken dit soort afdalingen vaker mee dan ze op verjaardagen toegeven. Soms als een rol wegvalt – die van moeder, dochter, geliefde, collega-met-overvolle-agenda – en ze ineens met lege handen en een overvolle mind staan. En nee, dan helpt het niet om “gewoon even lekker naar Bali te gaan”.
Vrouwen zoeken het licht niet per se buiten zichzelf. Ze duiken juist naar binnen. Naar beneden. De diepte in. In een soort innerlijke escape room zonder hints. En hoewel dat voor de buitenwereld soms lijkt alsof ze “verdwijnen”, is het eigenlijk een helend, transformerend proces. Denk aan een rups in een cocon. Maar dan met een bak tranen, veel thee, en een playlist vol Mariah Carey.
1. Blijf bewegen, ook al voel je je als een natte vaatdoek
Nee, je hoeft niet te gaan bootcampen in het park met mensen die “vetverbranding” zeggen. Maar echt: een wandelingetje of doelloos fietsen door het bos kan al wonderen doen. Ik fietste vaak zonder plan, gewoon om íets te doen. En gek genoeg: na zo’n ritje voelde de dag weer een beetje zinvol.
2. Zoek de natuur op (zij oordeelt niet)
De natuur is als die ene vriendin die nooit zegt: “je moet gewoon positief denken”. Ze is er gewoon. Stil, krachtig en helend. Ik werkte zelfs in een tuin. Voor de zuurstof, het zonlicht, de rust… én oké, een klein beetje omdat ik er wat geld mee verdiende. Maar echt,: aarde onder je nagels is soms precies wat je nodig hebt om jezelf weer te voelen.
3. Je hoeft het niet met iedereen te delen
Klinkt misschien tegenstrijdig in een wereld waarin iedereen z’n emoties live streamt, maar soms helpt het juist om dingen even voor jezelf te houden. Niet om jezelf te isoleren, maar om ruimte te geven aan je proces zonder dat er meteen een label op moet. Alles wat aandacht krijgt, groeit – en soms wil je je innerlijke dramaqueen even niet voeden. Of als je het echt even goed wilt aandikken, schrijf het naar jezelf, kan een hoop opheldering geven en je zelfrespect laten groeien.
4. Vertrouw op je cyclus (ook als je er nu niets van snapt)
Net zoals de seizoenen, kent jouw leven fases. Geen enkele winter duurt eeuwig – ook niet die in je hoofd. Soms moet je gewoon even op de bodem zitten om te ontdekken wat er allemaal op die bodem ligt. En spoiler: vaak liggen daar de mooiste inzichten te wachten. In lelijke joggingbroeken, dat wel.
5. Vraag jezelf af : Wie ben ik als ik niks meer doe ?
Een van de grootste vragen die opkomt tijdens zo’n afdaling: Ben ik nog wel de moeite waard als ik even niks beteken voor anderen? Het antwoord is JA. Punt. Jij bent niet je rol, je werk, je moeder-zijn of je productiviteit. Jij bent genoeg, ook als je tijdelijk in standje 'ik weet het allemaal even niet' staat.
Tot slot
Die afdaling? Die is niet het einde. Het is een tussenstop. Een herijking. En uiteindelijk kom je weer boven. Misschien niet als dezelfde versie van jezelf, maar als een sterkere, zachtere, eerlijkere jij.
Want: what goes down, must come up. En als je dan toch aan het klimmen bent, neem dan een thermoskan thee, een goeie playlist en een beetje zelfcompassie mee voor onderweg.
